پیامبری برای سر به نیست شدن

“پیامبری برای سر به نیست شدن” مجموعه ای از یازده داستان کوتاه است که از عمرشان بیشتر از یک دهه و حتی بیشتر گذشته است. یا در دهه سی زندگی انها را نوشته ام و یا چهل. اما ابدا سر انتشار نداشتم. یعنی آدم انتشار نبودم. قصه ها نیز گویی سرنوشتی داشتند. قرار به نشر در جامعه و حاکمیت سانسور نداشتند ومن به همین دلیل تلاشی نیز نکردم.
هرقصه محصول حادثه ای است یا خاطره ای و تجربه ای. تصویری ست که من کم و بیش آن زیست جهان را تجربه کرده ام و یا شنیده ام و یا دیده ام و یا از تک تک انها به نفع ایده ای که داشته ام استفاده کرده ام. و فضاها و ادم های خودم را ساخته ام. اما هیچکدام روایت نشده اند که صرفا جامه قصه به تن کنند. یعنی قصه ننوشته ام که قصه نوشته باشم برای سرگرمی! برای خواندن و لذت بردن. از نگاه خودم پرسش هایم از زندگی جمعی ایرانیان را از منظری دیگر دنبال کرده ام. نقد کرده ام. تلاش کرده ام آنها را به چشم و ذهن مخاطب روانه کنم.
همه قصه ها پتانسیل ادامه دارند. توان بسط و گسترش دارند.من اما فرصت و توان بیشتری ندارم.
باری
در دهه پنجاه زندگی مهربانی دوستان و نزدیکان چنان کرد که دریافتم آنچه نوشته ام حتی اگر محدود، باید به دست صاحبش برسد. به دست مالکش برسد. و صاحب و مالک آنها کسی نیست جز مخاطب ایرانی. انسان ایرانی. پس آغاز کردم و با دشواری به سرانجام رساندم. قصه پر غصه نشر در بیرون از ایران خود حکایتی دارد که خواهم گفت. اما برای من محصول شیرینی داشت ، زیرا به تنهایی این راه را طی کردم و آموختم و اندکی ورزیده شدم.
حالا خودم نیز منتظرم. حس غریبی دارم. هیجان نه! یک سرگشتگی. گویی وارد میهمانی خواهم شد که کسی را نمی شناسم و طبیعتا باید منتظر واکنش دیگر میهمانان در گفتگو با خودم و آشنایی داشته باشم. نمیتوانم حدس بزنم که حضورم در این میهمانی چه برای من و دیگران دارد. اما هرچه که باشد اعم از خرسندی یا ناخرسندی قطعا پیغامی برای من خواهد داشت.
من در انتظار همان پیغام هستم.