Problems of Dostoevsky’s Poetics (Persian Edition)

Key Themes and Concepts:

1. Polyphony:
   • Definition: Bakhtin introduces the concept of polyphony (multiple voices) to describe Dostoevsky’s narrative technique. Unlike traditional novels where a single, authoritative voice guides the reader, Dostoevsky’s novels feature a multitude of independent voices, each with its own perspective and ideological stance.
   • Implications: This polyphonic structure allows for a more complex and dynamic representation of characters and ideas, reflecting the diversity and conflict inherent in human experience.
2. Dialogism:
   • Dialogue and Interaction: Central to Bakhtin’s analysis is the idea of dialogism, where characters and their voices interact with and respond to each other. This creates a sense of ongoing conversation and debate within the narrative, rather than a monologic presentation of a single viewpoint.
   • Carnival and Grotesque: Bakhtin also connects Dostoevsky’s dialogic style to the tradition of the carnival and the grotesque, which celebrate the multiplicity of voices, the subversion of hierarchies, and the inversion of established norms.
3. Heteroglossia:
   • Diversity of Speech: Bakhtin highlights the presence of heteroglossia (diversity of speech types) in Dostoevsky’s works. This includes variations in language, social dialects, and individual speech patterns, contributing to the overall polyphonic texture.
   • Social and Ideological Contexts: The inclusion of different speech types reflects the varied social and ideological backgrounds of characters, emphasizing the socio-historical context in which the narrative is situated.
4. Authorial Position:
   • Non-Authoritative Author: Unlike traditional authors who maintain control over the narrative, Dostoevsky’s authorial voice does not impose a single perspective. Instead, it facilitates the interaction of multiple voices, allowing characters to express their own truths and engage in dialogue.
   • Creative Freedom: This approach grants creative freedom to both the characters and the reader, encouraging active engagement and interpretation.
5. Carnivalization:
   • Subversion and Renewal: Bakhtin connects Dostoevsky’s poetics to the concept of carnivalization, where established order and authority are subverted, and a spirit of renewal and liberation prevails. This is evident in the chaotic, humorous, and often grotesque elements present in Dostoevsky’s works.
   • Cultural Tradition: The carnivalization in Dostoevsky’s novels reflects broader cultural and historical traditions, linking his work to a larger context of literary and social practices.
6. Chronotope:
   • Time and Space: Bakhtin explores the chronotope (the interconnectedness of temporal and spatial relationships) in Dostoevsky’s novels, examining how time and space are artistically expressed and how they shape the narrative structure and meaning.
   • Dialogic Relationships: The chronotope in Dostoevsky’s work facilitates dialogic relationships, as different times and spaces interact and intersect, enhancing the complexity and depth of the narrative.

Writing Style: Mikhail Bakhtin’s writing in “Problems of Dostoevsky’s Poetics” is dense and intellectually rigorous, requiring careful and attentive reading. However, his insights are profoundly illuminating, offering a deep and transformative understanding of Dostoevsky’s literary art. Bakhtin’s theoretical framework is both innovative and applicable beyond the specific case of Dostoevsky, making it a valuable resource for students and scholars of literature.

Conclusion: “Problems of Dostoevsky’s Poetics” by Mikhail Bakhtin is an essential text for anyone interested in literary theory, narrative techniques, and the works of Fyodor Dostoevsky. Bakhtin’s analysis of polyphony, dialogism, heteroglossia, and carnivalization provides a comprehensive and groundbreaking perspective on Dostoevsky’s novels, revealing their complexity and enduring significance. This book is a cornerstone of modern literary criticism and a testament to Bakhtin’s profound influence on the field.

این کتاب دارای 5 فصل و یک مقدمه مختصر (از مولف) و یک نتیجه گیری می باشد. باختین در مقدمه می نویسد: “ما داستایوفسکی را یکی از بزرگترین نوآوران در قلمرو فرم هنری می دانیم. او نوع کاملا جدیدی از تفکر هنری را ایجاد کرد که ما موقتا آن را چند صدایی نامیده ایم. این نوع تفکر هنری در رمان های داستایوفسکی تجلی پیدا کرد. اما اهمیت آن بسیار فراتر از محدودیت‌های رمان است و به چندین اصل اساسی زیبایی‌شناسی اروپایی می‌پردازد. هدف این اثر این است که از طریق تحلیل ادبی نظری، این نوآوری بنیادی داستایوفسکی را به نمایش بگذارد.
میخاییل باختین، منتقد ادبی و فیلسوف قرن بیستم، با ایده‌هایی که در کتاب مسائل بوطیقای داستایفسکی طرح می‌کند راهی برای فهم بهتر اندیشه و آثار داستایفسکی و رمان روسی قرن نوزدهم می‌گشاید. این ایده‌ها اما به آثار داستایفسکی محدود نمی‌ماند، بلکه او بر آن است در این کتاب به سوال‌هایی مهم درباب فرم هنری، بازنمایی واقعیت، شکل‌گیری شخصیت، سیر تاریخی شکل‌گیری رمان و جایگاه آن به‌عنوان فرمی هنری پاسخ دهد، فرمی که از نظر او سایر انواع ادبی، و حتی دیگر اشکال هنری، را دگرگون کرده است. از منظر باختین، که همانا خمیرۀ زبان بشر را گفت‌وگو می‌داند، رمان بهترین شکل نوشتار برای عیان‌ساختن ماهیت گفت‌وگویی یا مکالمه‌ای زبان بوده است؛ اینکه آدم‌ها وقتی زبان به سخن می‌گشایند، حتی وقتی فکر یا احساس می‌کنند، پیشاپیش مملو از زبان‌های دیگر و در تعامل و ستیز با زبان‌های دیگرند. ایده‌ها و مفاهیم مهم و جذاب باختین، از جمله چندصدایی، پایان‌ناپذیری، کارناوال‌گرایی، گفتمان دوپاره و… همگی اول‌بار در این کتاب طرح شدند. او همان‌طور که تالستوی را در خلق فن نثر و بازنمایی زندگی روزمره تحسین می‌کند، داستایفسکی را به‌خاطر رودرروکردن شخصیت‌هایش با یکدیگر، در آستانۀ نقاط بغرنج زندگی‌شان، می‌ستاید؛ شخصیت‌هایی که به روال زندگی واقعی از منظر یکدیگر و در مواجهه با هم بازشناخته می‌شوند و رشد می‌کنند.